Adieu!

Op mijn laatste bijdrage ben ik wel heel erg aan het mopperen. Dat zet aan tot overpeinzen.

Terwijl de zon moeite doet door het wolkendek boven de Middelandse Zee heen te breken (dat lukt al dagen niet echt) bedenk ik  me ineens dat ik nu ongeveer 10 jaar met deze blog bezig ben. Ongeveer? Zeg maar precies! op 3 februari 2013 schreef ik, bij de start van onze grote intercontinentale reis, toen naar Nieuw Zeeland (dat ging toen nog zonder vliegschaamte) dit: 

Bijna vertrekklaar

Vanavond  de gebruikelijke ontreddering: kleren bij elkaar zoeken (juist niet de winter, maar de zomerkleren, talloze snoeren voor alle electronische apparatuur, niet vergeten de accu van het foto toestel op te laden, precieze vertrektijd van de trein naar Schiphol opzoeken, berichtje naar alle bekenden dat ze ons kunnen volgen (en dit bericht dus kunnen lezen), boeken, cd's (heel belangrijk, muziek kun je koppelen aan wijdse vergezichten, stemmingen en gebeurtenissen. Door ze bij terugkomst af te draaien ben je weer terug aan de andere kant van de planeet), etc. etc. etc.
O ja, ook nog even wat hempjes strijken. De Dubaiers en Kiwi's moeten natuurlijk wel een nette eerste indruk van ons krijgen. Strijken doet Hanneke, terwijl ik dit berichtje tik. Zoals het hoort.:-)

Ach, wat lijkt dat lang geleden. Om weemoedig van te worden. Maar laat ik dat weeë gevoel onmiddellijk verdrijven met wat keiharde statistieken met dank aan Google Analytics. In die 10 jaar werd mijn blog 67.129 keer gelezen. Er werden door mij 732 posts geplaatst, dat is dus per post gemiddeld 92 lezers per keer. Dat lijkt heel veel, maar bedenk dat van al die bezoekers 50 % niet uit Nederland afkomstig was. 12 % kwam uit de VS en 8 procent uit Rusland. De rest uit alle andere landen. Dat zijn dus internetgebruikers die toevallig of per ongeluk op mijn blog terecht kwamen vanwege een toevallige matchende zoekterm. Het aantal Nederlandse bezoekers was dus ongeveer de helft,. Ook daarvan waren er waarschijnlijk wederom 50 % toevallig of per ongeluk op mijn blog terecht gekomen. Blijft dus over: gemiddeld 23 "echte" lezers  per post. De meest gelezen post dateert van 3 oktober 2014 en had niet eens betrekking op een reisverslag. Ik het begin schreef ik over bv. een bezoek aan een museum. Deze post heette: "In Zwolle trilt een jujube boven een prachtig museum" en gaat over Museum de Fundatie. Grote kans dus dat heel veel bezoekers die de naam van dit museum intikten op mijn blog terecht kwamen. De eerstvolgende veel gelezen post ging over een reis met mijn goede vriend Pierre Vlamings naar Marokko. Die reis scoorde sowieso in de statistieken significant hoger dan alle andere reizen. Niet vreemd omdat zich hier 2 'publieken' mengden, de vrienden- en kennissenkring van Pierre en die van mij. Waarbij bovendien meespeelde dat Pierre nog nooit in het buitenland op vakantie geweest was en dus ongetwijfeld veel extra belangstelling wist op te wekken. Het aantal 'echte' lezers zal dus eerder onder dan boven de 20 per keer liggen.

In al die jaren wist ik slechts 2 trouwe volgers te scoren, dat zegt ook wel iets, al kan dat ook te maken hebben met de ingewikkelde procedure om als 'volger' te boek te komen staan. Ik overweeg nu óf te stoppen, 10 jaar is mooi geweest, óf over te schakelen op een ander sociaal medium met (veel) meer volgers: Facebook, Polar Steps (uitstekend geschikt om te berichten over reizen die van A naar B gaan), of anderszins. Voor 'statische' reizen, zoals onze verblijven in Spanje is Polar Steps echter minder geschikt. Aan Facebook heb ik eigenlijk een bloedhekel, dus misschien moet ik er maar helemaal een punt achter zetten. Maar; moet ik zo nodig meer dan 20 lezers per keer hebben? Is 20 al niet heel mooi. Ja natuurlijk  Maar op de een of andere manier is mijn 'sense of urgency' na 10 jaar een beetje op. Hoe nodig moet ik mijn 20 lezers elke keer vermoeien met onze niet zo opzienbarende belevenissen? Vooral die laatste vraag noopt tot bescheidenheid. Misschien moeten we eens wat minder beslag leggen op eenieders kostbare tijd. Er gebeuren zoveel andere veel interessantere dingen. Dus vooralsnog zeg ik Adieu! Het waren 10 mooie jaren, dat wel. We plakken er minimaal nog 10 aan vast, maar doen dat dan in gepaste stilte.

Mopper, mopper

 12 en 13 februari

Met Hanneke in de ziekenboeg (hoesten, hoesten en voortdurend koorts) is er niet zo veel aan. Ik scharrel wat in ons op zich prachtige appartement en doe een eerste poging om het uitzicht in aquarel vast te leggen. Bij mijn potloodtekening lijkt het perspectief al meteen nergens op. Ik moet heel veel uitgummen maar ben vergeten een gummetje mee te nemen. Eerst maar eens langs een boekhandel vandaag, wie weet hebben ze dat daar. Als ik wil gaan stuit ik weer op die aan ons zo vreemde openingstijden: tussen 2 en 5 is alles dicht, hier houdt men ook siësta midden in de winter. Behalve dan de overbuurman, daar is een werkman de hele dag met een bermmaaier in de weer, zodat we voortdurend een loeiende benzinemotor op de achtergrond horen. Nou ja, het is bewolkt, dus op het terras zitten zou toch geen zin hebben.

Van himmelhoch jauchsend naar....

 11 februari

Al onze verwachtingen worden op deze eerste ochtend al meteen ingelost. Een prachtig uitzicht over de baai van Moraira met een ontbijt in de ochtendzon. Aan de wuivende palmen te zien is er wel wind, maar die staat blijkbaar achter het huis. Op het balkon is het windstil en loopt de temperatuur met de in de loop van de ochtend steeds uitbundiger schijnende zon op tot zeker een graad of twintig

. We koesteren onze door de noord Europese kilte verstramde spieren in die heerlijke warmte. Daarna zakken we af naar het centrum van Moraira, en pikken aan de baai ons eerste terras met een fabuleus uitzicht over de blauwe Mediterranée. De rots van Calp, majestueus pal voor ons, ook al is de afstand toch zeker nog een kilometer of tien. Talloze wielrenners komen voorbij langs ons terras alwaar ik mijn eerste vino blanco van deze vakantie naar binnen giet. H. houdt het voorzichtig nog bij een kop koffie, want helemaal lekker voelt ze zich nog steeds niet. Dat wordt, als we langs strand en de barokke boulevard slenteren alleen maar erger

. Tijdens de afwikkeling van de enorme boodschappenlijst bij de Lidl knapt ze helemaal af. Bij thuiskomst blijkt de 38,5 te hebben. Later oplopend tot 39. Wederom griep, en dat voor de tweede keer in korte tijd! Dat wordt het bed houden de komende dagen. Ik draaf af en aan met sapjes en fruit. Veel meer kan ik er ook niet van maken. Het begon idyllisch vandaag, het eindigt wat in mineur. 

De meest louche handel ter wereld slaat weer een slag!

 10 februari

En weer vielen we in de klauwen van de meest louche handel die er op de wereld bestaat, die van de huurauto's. Voor dik 450 euro hadden we een kar besteld via de broker "Do You Spain" die ons verwees naar Keddy Cars, die te vinden was op het kantoor van Europe Cars. Dan voel je al dat je begint te schuiven.

De dienstdoende juffrouw aan de balie van Europe Cars constateerde met een vrolijk lachje dat ik jarig was op Valentijnsdag. Dan sta ik op scherp, dit zijn inleidende schermutselingen om je om de tuin te leiden. H. herkende mijn geharnaste 'autoverhuur' houding en verzocht me om buiten te wachten. Dat deze Europ Car mevrouw op besliste wijze meedeelde dat ze geen boodschap had aan wat wij allemaal met Do You Spain hadden geregeld, gaf mij een naar voorgevoel van de dingen die komen gingen. Maar goed, H. had de auto geregeld, zij zou het ter plekke ook afhandelen. Toen ze na veel vijven en zessen buiten stond, bleek ze een geheel nieuw contract te hebben afgesloten van 550 euro. Die dus komt bovenop die 450 euro. Met als gevolg dat ik toch weer luidkeels begon te foeteren tegen die bedriegster die ons  een tweede autoverzekering had aangesmeerd. Maar H. had getekend, dus ze had verder geen commentaar meer en vertrok met de noorderzon de parkeerkelder in.

Een uur later heb ik op een parkeeerplaats Do You Spain gebeld en de zaak uiteengezet. Ze zouden het bekijken en ons berichten. Wordt Vervolgd. De les die hieruit getrokken kan worden is dat het beter is helemaal geen huurauto vooraf te bestellen, alles wat je daaraan kwijt bent is weggegooid geld. Het autoverhuurbedrijf wordt rijk van het verkopen van verzekeringen en zal je dus bij elke gelegenheid een polis in de maag splitsen. Dat kan dat maar beter beperkt blijven tot het kantoortje op de plek van vertrek. Deze ervaring heb ik nu al zo vaak meegemaakt dat een goed geïnformeerd persoon beter had moeten weten. Nee dus.

De huurauto rijdt overigens naar behoren en bracht ons in een uurtje of 6 500 km verder. Daar werden net voor het donker werd zeer vriendelijk ontvangen door een dame die ons voor de komende weken een prachtig gelegen appartement met wijds uitzicht over de omgeving met heel veel zee in petto had.

Kennen jullie die mop van die trein?

 9 februari

Dat de lift op het station in Middelburg weer eens dienst weigerde, waardoor wij met onze zware koffers over de trappen moesten slepen, bleek een voorbode van de straf die God voor ons in petto had voor ons milieubesparende, duurzame reis. Als je zo nodig niet wil vliegen, zul je het voelen ook, zoiets.

Op weg naar Roosendaal zag de immer opmerkzame H. op haar foon dat de trein tussen Roosendaal en Antwerpen niet reed "wegens problemen op het spoor ". Gelet op het strakke reisschema, waarbij de Thalys ruim een uur later zou vertrekken vanaf de Middenstatie in Antwerpen, zat er niets anders op dan een taxi te nemen, waarbij niet eens zeker was dat die het zou halen, gelet op de files die er vaak staan op de ring van Antwerpen. 160 euro, zei de montere chauffeur, maar ik zal jullie matsen: 150! Met een rotvaart snelden we over de rijksweg van Bergen op Zoom naar Antwerpen en kwamen inderdaad al na 3 kwartier aan. De rest van de reis is geschiedenis. De Thalys en vanaf Parijs de TGV reden gesmeerd en soepel door het Franse landschap.  Op het station Paris Lyon bleek de trein pas tien minuten voor vertrek zijn vertrekplaats vrij te geven, maar mocht de prest niet meer drukken. Opvallend vond ik wel dat die TGV tot Valence met een rotvaart door rijdt, maar vanaf Valence een boemel wordt die over het laatste stuk net zo lang doet als het veel langere stuk daarvoor. Om 6 uur ben je Frankrijk bijna uit, maar je staat toch pas om half tien op het station Barelona Sants.

Een bizar einde van de vakantie

 Ik was niet van plan nog een bijdrage te plaatsen omdat, nu we in Longwy, pal op de grens van Frankrijk en België, zijn aanbeland. Longwy is een vergeten plaatsje waar ooit steenkolen en ijzererts het leven bepaalde. Nu is er niets meer. De.jeugd trekt weg en over blijven de kinderen van de Turkse en Algerijnse werknemers van toen, waarvan de.Turkse.vanavond luidruchtig een huwelijksfeest vieren. Dat.gaat niet alleen gepaard met.luid getoeter en gezwaai met.Turkse vlaggen maar.ook met.wagens die met.rokende banden pirouettes draaien op her erg.ruim uitgevallen stadsplein.

S ochtends zitten we.met.enkele gasten rustig aan het ontbijt als een oudere man plotsing van zijn stoel valt en op.de.grond ligt te.rollen. Een van de.gasten, een zonderling gekleed personage met.rode.pruik en gigantische.poppenstrik die ons sterk aan Nina Hagen doet denken houdt het hoofd koel en legt.de.man in de stabiele lighouding. Ik herinner me dat nog van de ehbo-lessen in Popkensburg en help mee. H. belt 112 wat in het Frans voorwaar geen kattenpis is. Spoedig arriveren enkele.pompiers waarvan de.aanvoerder een zeer.zenuwachtige en gestreste indruk maakt. Volkomen onnodig begint hij de echtgenoot van de man in kwestie uit te kafferen omdat zij te dicht in de buurt staat en zich naar zijn mening te veel met de inmiddels gestarte reddingsactie bemoeit.  Dan arriveert ook nog een ambulanceteam en loopt.iedereen elkaar.in de weg. De uitgang is door al dit gedoe gebarricadeerd waardoor wij ongewilde getuige zijn van een poging tot reanimeren die zeker een kwartier duurt. Dan kunnen we.eindelijk weg.via een zeer.omslachtige weg die ons uiteindelijk op het marktplein brengt.  Dan kunnen we.via de voordeur naar onze.kamer. als we een u u r later komen afrekenen  is iede ereen weg en blijkt de.man overleden.  We hadden ons een ander einde voorgesteld

De duurste pruim ooit

 

Op de terugweg doen we om de twee uur een pompstation met bijbehorende snackgelegenheid aan. Die in Zwitserland doen aan als complete warenhuizen met uitgebreide horeca. Honderden mensen worden er tegelijkertijd voorzien van koffie, gebak, of zo men wil een complete maaltijd met keuze uit meerdere gangen. Vanzelfsprekend is er ook de  gang naar de toiletten die hier in Der Schweiz ogen als complete balzalen. Nu is het zo dat men bij elke ‘beurt’na het deponeren van een euro in het toegangspoortje een kaartje uit de automaat ontvangt die bij aankoop van een snack een korting van maar liefst 50 cent geeft. H legt in de loop van de reis een hele collectie van deze kaartjes aan. Alleen, ze zijn slechts geldig in het land van herkomst. Dus geen goedkope bal gehakt in Zwitserland met een Italiaans kaartje of andersom .  Met genoegen toont H. bij de aanschaf van 2 ( je leest het goed TWEEz] pruimen haar 100 km terug verworven piskaartje. Bars zegt de juf aan de toonbank dat dit kaartje alleen geldig is in het kanton Luzern, dus niet in het kanton Basel. En zo eten wij getweeën elk een van de duurste pruimen ooit, 1,50 euro voor twee stuks.

Ondertussen probeert H. onderweg nog wat met poedersneeuw bedekte sneeuwtoppen te vangen. Met heel veel moeite lukt dat, want sneeuw ligt er nauwelijks, aan de zuidkant helemaal niet en aan de noordkant af en toe een beetje. Met als gevolg dat H. voortdurend omgedraaid op haar stoel zit. In de shops onderweg zijn al kerstkousen te koop, dus laten wij met deze kiekjes van H. ook een sfeerbijdrage leveren.